Stosunek Banku do nowelizacji Prawa bankowego w świetle Umowy

Druga część, ostatniego zdania drugiego akapitu, zaczynającego się od słów "co potwierdził ustawodawca nowelizacją Prawa bankowego…” jest kompletnie nietrafione. Należy pokreślić, że fakt nowelizacji prawa w roku 2011 nie jest istotny w omawianej sprawie.

Po pierwsze - nie jest prawdą, że nowelizacja Dz.U. 2011 nr 165 poz. 984 dotyczy Umowy. Nowelizacja dotyczy umów “denominowanych” oraz “indeksowanych do waluty obcej”. Nie dotyczy natomiast umów waloryzowanych. Pomijając nazewnictwo, próba dopasowania postanowień Umowy z dodanym nowelizacją art.69 ust.2 pkt 4a) kończy się fiaskiem z uwagi na brak “szczegółowych zasad ustalania kursu wymiany walut”. Nowelizacja mówi także o “indeksacji do waluty innej niż waluta polska”, natomiast Umowa mówi o “waloryzowaniu kursem kupna waluty”. Należy zauważyć, że są to zupełnie inne określenia. Waloryzacja dotyczy tylko i wyłącznie użycia alternatywnego miernika wartości, a nie indeksacji do pieniądza obcego.

Po drugie - nowelizacja Dz.U. 2011 nr 165 poz. 984 dotyczy umów w których dług wyrażony jest w walucie obcej. Sytuacja taka jest możliwa tylko w sytuacji braku obowiązywania zasada walutowości. 

Należy jednak podkreślić, że w Polsce, przed rokiem 2009 (Dz.U. 2008.228.1506) obowiązywał bezwględnie art.358 § 1 mówiący, że:

§ 1. Z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, zobowiązania pieniężne na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej mogą być wyrażone tylko w pieniądzu polskim.

W łączącym nas stosunku wynikającym z Umowy, dług jest wyrażony w walucie polskiej (kwota wykorzystanego kredytu § 8 ust.3). Nie ma więc najmniejszych podstaw do przyjmowania, że nowelizacja Prawa bankowego z 2011 roku dotyczy Umowy. Przyjęcie założenia, że art.69 p.b. ust.3, mówiący że:

3. W przypadku umowy o kredyt denominowany lub indeksowany do waluty innej niż waluta polska, kredytobiorca może dokonywać spłaty rat kapitałowo-odsetkowych oraz dokonać przedterminowej spłaty pełnej lub częściowej kwoty kredytu bezpośrednio w tej walucie.

oznacza, że zmianie uległby stosunek prawny w swym podstawowym elemencie - walucie zobowiązania oraz walucie płatności. Zastosowanie przepisów ustawy prowadzi także do zmiany stosunku prawnego z kontraktu “waloryzowanego”, mającego na celu utrzymanie wartości zobowiązania na kontrakt “walutowy” w którym dochodzi do obrotu dewizowego. W żadnej mierze nie możemy stawiać znaku równości pomiędzy tymi dwoma stosunkami prawnymi. 

Sprawa ma się jednak zupełnie odmiennie przyjmując, że zapisy Umowy są zgodne z art.69 ust.2 pkt 4a p.b. W tej sytuacji, próba osadzenia Umowy w systemie prawnym z roku 2006 kończy się nieuniknionym fiaskiem z powodu wyrażenia w niej zobowiązania klienta, którego wyrazem jest harmonogram wyrażony w walucie obcej. Fiasko to spowodowane jest konfliktem z bezwzględnie obowiązującą zasadą walutowości art.358 § 1. Konflikt ten prowadzi bezpośrednio do sankcji art.58 § 1. W związku z tym nie widzę podstaw aby twierdzić, że nowelizacja Prawa bankowego z 2011 roku dotyczy Umowy.